dipsiz kuyu

Aşk denilen duygunun raf ömrünü üç yıl olarak belirlemişler. Birisi ‘Aşkın ömrü üç yıldır’ diye kitap yazmış. Bir başkaları biraz daha uzun ya da biraz daha kısa olduğunu kanıtlamaya çalışsa da, bu sürecin birkaç yıl az ya da birkaç yıl fazla olduğu dışında pek bir şey söyleyen yok…
Ama evlilikten kapı açıldığında yirmili otuzlu yılları göze almak gerek; en azından bir çocuk yapmalısın, yaşamın en sıkıntılı dönemlerini evlendiğin kişiyle birlikte yaşamalısın, annelerin ya da babaların ölümleri çoğu zaman evliliğin kapsama alanında yaşanır, bu dönemde yaşadığın çevreyi değiştirirsin, yeni baştan evliliğe uygun arkadaşlar oluşturmak zorundasın, çocuğunu büyütmekle uğraşırsın, hastalıklarla uğraşırsın, yaşlanmakla uğraşırsın, kırk yaş sendromu, elli yaş sendromu, menepoz, andrapoz, vs…
Bunca hengamenin arasında aşkı nereye sıkıştıracaksın?
Örneğin çocuğun kollarında havale geçirdiği, bir öteki tarafa, bir bu tarafa gidip geldiği sırada aşkı yaşayacak hal mi kalır?
Eşine küs olarak gittiğin memlekette babanın ölüm haberini alıp, onunla babanın cenazesinde karşılaştığında aşkın neyini paylaşabileceksin?
İşlerini batırmış, kredi kartlarını iptal ettirmiş, varını yoğunu satarak memleketi terk ederken aşk denilen duyguyu yanına alıp götürebilir misin?
Romeo ve Juliet’nin ölümsüz aşkını bilmeyeniniz yoktur. O aşkın birbirlerine kavuşamadan öldükleri için ölümsüz bir aşka dönüştüğünü de biliyor muydunuz? Bir tiyatro yazarı Romeo ve Juliet’nin ölmedikleri, birbirlerine kavuşarak evlendikleri düşüncesinden yola çıkarak 'Bir tarlakuşuydu Juliet' adında bir tiyatro oyunu yazmış; aşk yerlerde, dökülüyor, sürüm sürüm sürünüyor…
Şöyle bir etrafınıza göz attığınızda mükemmel olduğu söylenen evliliklerde mükemmel ikiyüzlülükler yaşanmakta…
Aşka dönecek olursak…
Bu duygunun zor koşullara direnimi yok; hassas, alıngan, kırılgan; bir orkide naifliğiyle toprağını, suyunu, güneşini beğenmediği zamanlar yaşayamıyor; biraz sevgisiz kalsa bile kuruyup gidiyor…
Bir çözüm bulmalı cancağızlarım…

NOT: Bu yazı Famale Dergisi'nin (http://www.female.gen.tr) 2013 Mayıs  sayısındaki 'Simurg' köşesinde yayınlanmıştır. 

Richard Bach’ın ‘Martı’ kitabını bilirsiniz…Birçoğunuz gibi kısacık öykünün kahramanı Jonathan Livingston’dan etkilenenlerden biriyim; hatta biraz fazla etkilenmiş olmalıyım ki, ‘Yeşil mavi ya da turuncu’ adındaki romanımın son sayfalarında benim kahramanım ile martı Jonathan Livingston’u karşılaştırmış, onları birbirleriyle konuşturarak romanımı tamamlamıştım…

Şimdi de Richard Bach’ın ‘Hipnozcu’ adındaki romanının kahramanı Jamie Forbes’in yaşadığı bir gösteriyi anlatmak istiyorum: Bir hipnozcunun sahne şovuna gönüllü olarak katılan Jamie Forbes hipnozun etkisiyle kendisini taş duvarları olan bir hücrenin içinde bulur. Dışarıya çıkabilmek için tekmeler atmaya, yumruklar savurmaya, omzunun gücüyle taş duvarlara yüklenmeye çalışır. Ne yaparsa yapsın başaramayacaktır! Hipnozcunun duvarın içinden geçme önerisini ise ciddiye bile almayacaktır. Gösterinin sonuna doğru hipnozcunun yönlendirmesiyle taş duvarın içinden geçecek, hipnozcu tarafından uyandırıldığında sahnenin üstünde olduğunu, sahnenin üstünde öyle bir duvar olmadığını, olmayan bir duvarın içinden geçmediğini, hücreden çıkabilmek için yaptığı hareketlerin seyircileri fazlasıyla güldürdüğünü anlayacaktır…
Olmayan bir hücrenin duvarlarına tekmeler savuran birini izlemek çoğumuzu güldürebilir…
Ya duvarları olmayan bir hücreden dışarıya adımını bile atamamak nasıl bir duygudur?
Şimdi görünmez duvarları olan bir hücre yaratmaya çalışalım: Ben hücrenin duvarlarını geleneklerimizden ve göreneklerimizden oluşturmayı öneriyorum. Bir başkası öğretilerden yola çıkarak birbirinde farklı motifler yaratabilir. Başka biri de inançlarıyla hücresinin duvarlarını örebilir…
Şimdi de görünmez duvarlarınızın içine bir süre zaman geçirmeye çalışın; hücrenin içindeki şartlar elverdiğince istediğinizi yapmakta özgürsünüz; içeride volta atın, düşünün, düş kurun, ibadet edin; her ne yapmak istiyorsanız yapın…
Ne yapacağına karar veremeyenlere görünmez duvarların üstüne kazınmış yazıları okumasını öneriyorum; törelerimiz başka türlüsüne izin vermez, öteki dünyada cayır cayır yanacaksınız, ya bizdensin ya da karşı taraftan, bu kadar başlık parası yetmez, önünden kara kedinin geçmesi uğursuzluktur, öğretilerimiz diğerlerinin doktrinlerini yadsımaktadır, bizim ırkımızdan daha üstün bir ırk yoktur, sonunda Galile de dünyanın dönmediğini kabul etmiştir, öküzün boynuzları üstüne kurulmuş bir dünya nasıl dönebilir ki, vs…
Bu duvarlar çok geçmeden Jamie Forbes’in kapatıldığı taş duvarlara benzeyecektir; sizi izleyenler etrafınızı çevreleyen taş duvarları göremeyecek, siz ise çevrenizi sardığını varsaydığınız duvarların ardında yaşananları hiçbir biçimde duyumsayamayacaksınız…
Bir de görünmez duvarların dışına çıkmaya çalışın!
Sizce kolay olacak mı?
Zor mu?
Çok mu zor?
Neredeyse olanaksız olduğunu düşünenlerin çoğunlukta olduğunun fark ederek sorgulamayı sürdürelim…
Bu hücrenin içinde oluşunuz bir yazgı mıdır?
Bir rastlantı olduğunu söyleyebilir miyiz?
Yoksa bir yanılsamadan mı söz ediyoruz?
Siz, kendinizin ya da sizden öncekilerin önermeleriyle oluşturduğu taş duvarların içine sıkışıp kalmış, o hücrenin içinden çıkmayı bir türlü beceremiyor, bir çıkış yolu bulabilmek için debeleniyorsanız, hatta umutlarınızı yitirmiş ya da yitirmek üzereyseniz, hiçbir şey yapmadan görünmez duvarların içinde üfleyip püflemek yerinde Richard Bach’ın ‘Hipnozcu’ adındaki romanını okumanızı öneriyorum; yazarın önerdiği çıkış yolu sizin çıkış yolunuz olmasa bile kendi çıkış yolunuzu bulmanıza katkısı olacaktır…
En azından görünmez duvarlarınızı yeniden sorgularsınız…

NOT: Bu yazı Famale Dergisi'nin (http://www.female.gen.tr) 2013 Nisan sayısındaki 'Simurg' köşesinde yayınlanmıştır. 

Çok zaman önce beyin ölümü gerçekleşen TİYATRO’nun organları başkalarına hayat veriyor; oyuncular dizi filmlerde başrollerden figürasyona kadar can damarı olmuş, tiyatro yazarları dizi film senaristlerinin yerini almış, yönetmenler dizilerde oyuncu koçluğu yapmaya başlamış, tiyatro salonları AVM ya da iş merkezlerine zemin yapılmış, tiyatro sahnelerinde dernek toplantıları ya da kişisel gelişim seminerleri düzenlenmekteymiş; ölümü gerçekleşen beyin ise diplomalı organ yetiştirmeye devam etmekte…

Bazen…
Hiçbir sorun yok gibiyken bitiverir…
İşi olan işine gitmekte, işi olmayan evinde günlük işlerle uğraşmakta, işi olan da olmayan da zamanının bir kısmını internetin başında geçirmektedir; gelen elektronik posta, giden elektronik posta, spam elektronik posta, bir süre sörf, bir parça chat, derken sanal alemde oluşan yepyeni bir dünya…

Hiçbir sorun yok gibidir; ama ilk tanıştıkları günlerin üstünden uzun yıllar geçmiştir, gençlik heyecanlarından olgunluk yıllarına uzanırken, birbirinden güzel günlerin arasına acılar, hayal kırıklıkları, pişmanlıklar, dinmek bilmeyen bir öfkelilik, git gide ağırlaşan yaşam koşullarının kaldırılması zor yükü…
Hiçbir sorun yok gibidir; ama yaşamın en değerli günleri geride kaldığı halde bir türlü hayaller gerçekleşememiş, ufaktan ufağa hayallerin ne olduğu bile unutulmaya başlanmış, böyle bir dönemde en başa dönülemeyeceğini bilerek yaşamaya çalışmak fazlasıyla can acıtmakta…
Hiçbir sorun yok gibidir; ama para gün geçtikçe her şeyin yerini almış, bir gün okul taksiti olmuş, bir gün araba, mobilya, tatil, bilmem kaç kırat değerinde pırlanta, gün geçtikçe daha değerli markaların peşinde koşuşturmanın yarattığı yılgınlık…

Sabah ezanının gürültüsünde uyanmaya başladığın günlerin birinde sevdiğinin koynundan kalkar ve onu uyandırmamaya özen göstererek ayak parmaklarının ucunda dışarı çıkarsın. Diğer odadaki bilgisayarın başına geçerek, duvarın öteki tarafında uyuyan sevgiline mesaj yazmaktasındır. Aynı yatakta birbirinize sarılarak uyuduğunuz halde iki çift lafı söyleyemeyecek kadar yabancılaşmış, derdini iki satır elektronik postayla anlatabilmenin derdine düşmüşsündür...
Bir anda yaşadığın dünyanın darmadağın olduğunun fark edersin; toplamaya çalışırken attığın her adımda düşündüğünden daha fazla dağıldığını görürsün. Bu yıkımların en acısıdır! Ben nerede hata yapmışım diye düşünürken, ne hatayı bulabilirsin, ne de bunduğun hataları gidermeyi becerebilirsin; bitmiştir işte, ellerinin arasından kayarak bitiş şizgisinin öteki tarafında yitip gitmiştir…
Hiçbir sorun yok gibiyken…

NOT: Bu yazı Famale Dergisi'nin (http://www.female.gen.tr) 2013 Mart sayısındaki 'Simurg' köşesinde yayınlanmıştır.