dipsiz kuyu

Bir dost...
Yirmi yıl öncesindeki tanışıklığımız Sivas’taki askerlik günlerimize dayanıyor; birlikte nöbet tutabilmek yapılan fedakarlıklar, ‘Aç! Aç!’ gösterileri, Amerika’nın ilk Irak saldırısında kaçak durumuna düşmemek için oynanan oyunlar, tiyatro çalışmaları, kazan dairesinde verilen şarap partileri, birliğin duvarında ‘En büyük asker bizim asker!’ diye atılan naralar…
Askerliğin hemen sonrasında Antalya’da başlayan iş ortaklığı, sırt sırta vererek soğuk depo işinde rakipleri dize getirmek, buz tutmuş yollarda yokuş yukarı araba itmek, benzini biten arabamızı nasıl iteceğimizi planlarken karşımıza çıkan benzin istasyonu, bu arada birlikte hayatın tadını çıkarmak, yaşantımıza giren sevgililer, en büyük aşkımın tanığı, en büyük aşkımla evliliğimizin tanığı, oğlumun doğduğu günlerin tanığı, oğlumun yaşadığı sıkıntılı günlerin tanığı…

Yaşamın yıprattığı ilişkiler arasında yıpranan iş ilişkimiz, her gün biraz daha sertleşen kapışma süreci, sektörün en büyük fuarına katılışımız sırasında ortaklıktan ayrılmaya karar verişimiz, o gece babamın ölümüyle bir süre ertelenen ayrılık süreci, ne kadar kalplerin kırıldığı bilinemez ama medenice ayrılış…
Aynı sektörde rekabet yapan eski ortakların itişip kakışması, bazen hüzün, bazen komedi, zaman ilerledikçe birbirimizin hayatında neredeyse hiç yer almamak; duydum ki evlenmiş, duydum ki baba olmuş, duydum ki babasını kaybetmiş…
Biraz daha zaman geçiyor aradan…
Biraz daha babalarımızın yaşamlarımızda yarattığı boşluğu dolduruyoruz…
Biraz daha baba oluyoruz…
Bir dostun ufacık yönlendirmesiyle yapılan telefon görüşmesi, hemen sonrasında ailece tanışma, bira eşliğinde lambuka balığı avına çıkış, ailece yenilen akşam yemeği sırasında yaşanılan keyifli günleri yeniden anımsayış…
Sözünü ettiğim Can Hakan Karaca’yla Çelebi Marina’daki akşam yemeğinde, geçmişin acı ve tatlı günlerini, birbirimizden habersiz geçen yılların neleri getirip, neleri götürdüğü üstüne unutulmaz bir sohbet yaptık…
22. EYLÜL 2009
ANTALYA